Jazza SLam
Τίποτε δεν είναι
ικανό να διώξει
το βλέμμα,
να αποτρέψει, τη
σιωπή,
το άγγιγμα του
πορφυρού σώματος .
Ένα κοχύλι θρυμματισμένο, ένα
λιόδεντρο γέρνει απαλά πάνω
σε φωτεινά νερά.
Tο κάστρο, γέρασε,
ταπεινά αγκάλιασε
αμνούς μ’ ακούρευτες
προβιές.
Κι ένα χέρι
απ’ τον ουρανό
λες και σκόρπισε
ανάκατα,
Λαρύγγια, μοναχικά, με τραγούδια να
μάχονται το τέλος.
Στυλώνουν ξόβεργες
να λιανίσουν τον
εχθρό,
αν τυχόν και
πέσει στα μέρη
τους.
Και ‘σένα!
Που αλυσίδες σε
δένουν ,
σε λιβάδι σπαρμένο μαργαρίτες και παπαρούνες,
ακούς τους ελευθερωτές
σου να χαχανίζουν
και τρομάζεις.
Ανθρώπινες
μαριονέτες, καμώνονται τους σωτήρες.
Πλησιάζουν…
Οι μορφές τους,
σαν ίσκιοι απρόσωποι, υπόσχονται,
ψεύδονται,
φορώντας τα πιο
ελκυστικά λογύδρια τους,
για μια ζωή
καλύτερη, μια ζωή ποτισμένη
στο όπιο της
ύλης.
Από μακριά αντιφεγγίζουν, σωρό οι
πέτρες και τα
σπασμένα κεραμικά
της αρχαίας Πύρας.
Αγκάθια ζώσανε τους
τόπους.
Και εκεί που
ονειρεύονταν ο χρόνος
τέλειωσε .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου