Jazza SLam

Η επέτειος της λήθης

          Φέτος κλείσαμε δύο χρόνια από το δικό μας ΟΧΙ και νομίζω ότι όλα ή σχεδόν όλα έχουν ειπωθεί. Αναλύσεις κάθε είδους, πολιτικές, οικονομικές...μέχρι και ψυχιατρικές γράφτηκαν αλλά είμαστε στο μηδέν μετά το πραξικόπημα εναντίων της βούλησης του λαού και οι τραπεζοφασίστες συνεχίζουν την επίθεση.

Η ατολμία, η υποταγή, η ενασχόληση με τα «εύκολα» - θεωρώντας τα σημαντικά- χωρίς νεύρο και σθένος και τελικά, η αναμονή του σωτήρα Ζορό (παλιά μου τέχνη κόσκινο)!

Και το χειρότερο; Κανένας δε θέλει να θυμάται!

Ίσως κάποτε κάποτε να αναφέρεται το γεγονός στις συζητήσεις αλλά πάντα σε σχέση με τον πραξικοπηματία και ποτέ σε σχέση με τον εαυτό μας, δηλαδή το γιατί δεν αντιδράσαμε οι ίδιοι την στιγμή του πραξικοπήματος επιβάλλοντας τη βούλησή μας.

Νομίζω η διαστροφή του Τσίπρα μας βόλεψε μια χαρά, σίγουρα όχι όλους αλλά τους περισσότερους.

Και εδώ ίσως βρίσκεται η βάσανος του ελληνικού λαού εδώ και 73 ολόκληρα χρόνια.

Ο λαός αυτός δεν θέλει να θυμάται. Αρνείται, να έχει μνήμη, ατομική και συλλογική.

Αρκείται στο να θυμάται αυτά που οι δυνάστες του επιτρέπουν ή του υπαγορεύουν να θυμάται.

Δεν θέλησε ο λαός ποτέ να πάρει εκδίκηση η ιστορία, δεν είπε στα παιδιά του φωναχτά ποτέ την αλήθεια.

Και έτσι το μπόι του κόντυνε.

Γιατί το μπόι ενός λαού εξαρτάται από το πόση αλήθεια μπορεί να αντέξει και εμείς που δεν αντέχουμε καθόλου. Εμείς είμαστε νάνοι!

Δε θα έπρεπε να κοιμόμαστε μετά τόσα ψέματα. Θα έπρεπε να βολοδέρνουμε σαν κολασμένοι μέχρι να επανορθώσουμε και να ορκίσουμε τα παιδιά μας ότι δε θα ξεχάσουν ποτέ.

 Να κάνουμε μνημεία που να καταδικνείουν τους προδότες, τις προδοσίες, τα εγκλήματα. 

Και στα παιδιά μας αυτά να τους διδάσκουμε πρώτα και μετά το πόσο μυθικά γ@μ@τοι είμαστε.

Εκείνες τις ημέρες λοιπόν - για να έρθω ξανά στο δημοψήφισμα - με έναν σύντροφο από το πρωί μέχρι το ξημέρωμα και μέχρι την ημέρα του δημοψηφίσματος περάσαμε σχεδόν από όλα τα χωριά του νομού στον οποίο κατοικώ – όσο απίστευτο και αν ακούγεται αυτό – και προσπαθούσαμε να διώξουμε τον τρόμο που προσπαθούσε να επιβάλει η ολιγαρχία για να ψηφίσουν ΝΑΙ.

Τους λέγαμε ότι «η Ιστορία δε μας ξέχασε, κάθεται υπομονετικά από πάνω μας και μας περιμένει για να δει τι θα κάνουμε, δεν θα πεθάνουμε στη λήθη»,

«η φτώχεια με αξιοπρέπεια αντέχεται και ανατρέπεται, η φτώχεια ξεφτιλισμένος είναι κόλαση», «με τα ΟΧΙ τους οι λαοί έχουν θέση στο μέλλον όχι με τα δουλικά ναι».

Οι αντιδραστικοί ελάχιστοι, που εξαφανίζονταν όταν τα τρομαγμένα και θολά μάτια των υπολοίπων άστραφταν και γέμιζαν ζωή.

Όλα έμοιαζαν μαγικά, το ΟΧΙ μας δεν θα έπαιρνε εκδίκηση μόνο για την κατάσταση που βίωνε η Ελλάδα αλλά θα άλλαζε τον κόσμο, θα συσπείρωνε δυνάμεις ενάντια του παγκόσμιου τραπεζο- φασιστικού συστήματος.

Ήμασταν σίγουροι.

Μια σπίθα έφτανε  από την μικρή Ελλάδα για να...!

Και όμως μετά σιωπή. Εκκωφαντική σιωπή. Η αγία κατανάλωση και η δειλία  εξαγόρασε με σιωπή όλων αυτών που για μια στιγμή νόμισα ότι θα είναι αυτοί που θα ξαναγράψουν την ιστορία.

Τελικά, μάλλον, αξίζει αυτός ο λαός να είναι το λοβοτομημένο γκαρσόνι της Ευρώπης που θα λιώνει στον ιδρώτα σερβίροντας τουρίστες το καλοκαίρι και το χειμώνα θα του παίρνουν πίσω τα χρήματα, που με κόπο έβγαλε, οι τραπεζίτες πίσω στον τόπο προέλευσης των τουριστών.

Και εδώ εμείς, περήφανοι κλαρινογαμπροί,  μενουμευρωπαίειδες, με μια χώρα ξεπουλημένη να μην τολμάμε να κερδίσουμε τη ζωή και να τη βιάζουμε κάθε μέρα.

ΥΓ.

Επάνω είναι μια φωτογραφία από τη μπλούζα που έφτιαξα στο μαγαζί ενός φίλου και φορούσα τότε.

Τη φόρεσα αρκετά και πέρσι αλλά συνεχίζω και φέτος.

Φέτος όμως παρατήρησα, όταν τη φόρεσα, ότι οι άνθρωποι γύρω μου όχι μόνο δεν την σχολιάζουν αλλά και σχεδόν έντρομοι αποσύρουν τα μάτια τους από πάνω της.

Με κοιτάν με βλέμμα σαν να είμαι γυμνός από τη μέση και πάνω.

Το ΟΧΙ βέβαια τώρα έχει πάρει μια άλλη έννοια.

Την έννοια του «ΟΧΙ στη σαπίλα της λήθης».